Great Direction for Our Times

Read this. Go to confession. This is how we will be judged.

Gloria Polo’s Return from Death Colombia, South America
Interview of Dr. Gloria Polo by Radio Maria (Colombia)
http://www.gloriapolo.net/

Numbered comments at end of testimony:

Brothers and sisters! It’s beautiful for me to be with you sharing this precious gift my Lord gave me more than ten years ago. (This was at the National University of Colombia in Bogotá). I was attending graduate school, along with my nephew, who was also a dentist. My husband was with us that day. We had to pick up some books at the School of Dentistry on a Friday afternoon. It was raining very hard and my nephew and I were sharing a small umbrella. My husband was wearing his raincoat and he approached the outside wall of the General Library. Meanwhile, my nephew and I approached the trees without noticing, while skipping puddles. As we were about to skip to avoid a huge puddle, we were struck by lightning.

2. We were charred. My nephew died there. He was a young man who, despite his young age, had given himself over to the Lord and was very devout to the Infant Jesus. He always carried the Infant Jesus’ image inside a quartz crystal next to his chest. According to the coroner, lightning entered him through the image, ran through his heart, burned him on the inside and exited through his foot. But on the outside, he was not charred or burnt.

3. In my case, instead, lightning came in this way and burned my body in a horrifying way, on the inside and outside. This body you see here, this reconstructed body, is through the mercy of our Lord. Lightning charred me, left me without breasts, practically made my whole flesh and ribs vanish. My stomach, my legs; lightning went out my right foot, my liver was charred, my kidneys were burned, just like my lungs.

4. I did family planning using the copper-T intrauterine device. Therefore copper, an excellent electrical conductor, charred me, it pulverized my ovaries. I was left in cardiac arrest, lifeless, my body jumping from the electricity that remained in it. But look: that’s the physical part.

5. the most beautiful part is that while my flesh was there charred, at that instant I found myself inside a beautiful white tunnel full of joy and peace, a happiness for which there are no human words that can describe the grandeur of the moment. The climax of the moment was immense. I was happy and joyful; nothing weighed me down inside that tunnel. At the end of that tunnel I saw like a sun, a most beautiful light. I call it white to name a color because no color on earth is comparable with that most beautiful light. I felt the source of all that love, all that peace.

6. As I was going up I realized I had died. At that instant I thought about my kids and I said “Oh, my God, my kids! What will they say? This very busy mom never had time for them!” That’s when I saw my life truthfully and I became sad. I left home to transform the world, and I couldn’t handle my kids and my home.

7. And in that instant of emptiness for my children, I looked and saw something beautiful: my flesh was not in this time or space. I saw everybody in a single instant, at the same time, both the living and the dead. I embraced my great-grandparents and my parents, who had passed away. I hugged everyone; it was a full and beautiful moment. That’s when I realized I had been cheated into believing in reincarnation, which I even defended. I used to “see” my grandfather and my great-grandfather everywhere. But they hugged me here, I met with them in an instant, we embraced and I embraced all the people I had anything to do with in my life, everywhere, at the same instant.

8. When I hugged my daughter, she got scared. She was nine years old. She felt my embrace. No time had gone by during that moment, so beautiful, out of my flesh. I didn’t see in the same way I did before, where I only noticed who was fat, thin, dark-skinned, or ugly, always with prejudice. Now, out of my flesh, I would see people on the inside. How beautiful it is to see people on the inside. I would see their thoughts, their feelings. I embraced them in an instant and, still, I kept rising and rising, full of joy. At that point I felt that I was going to enjoy a beautiful sight, an extraordinarily beautiful lake.

9. At that moment, I heard my husband’s voice. My husband was crying and with a deep cry, with deep feeling, he called out to me and said “Gloria, please don’t go! Gloria, come back! The kids, Gloria, don’t give up!” In that instant I took a big glance and I saw not only him, but I saw him crying in deep pain. And the Lord allowed me to come back, although I didn’t want to. What a joy, how much peace, how much happiness!

10. Then, I started descending slowly to find my body, where I found myself lifeless. My body was on a gurney at the medical center on campus. I saw how the doctors gave me electric shocks to pull me out of cardiac arrest. We lied there for two and a half hours. They couldn’t pick us up because our bodies were still conducting electricity. When that finally stopped they were able to assist us and they started resuscitation. I set my feet here, on this part of my head, and I felt a spark that pulled me in violently. I went back into my body. It was very painful to go back because sparks came out everywhere. And I saw me fit into such a “small thing”. My flesh hurt, it was burned. It hurt a lot. Smoke and vapor came out of it.

11. And the most horrible pain was that of my vanity. I was a woman of the world, an executive woman; an intellectual, a student, enslaved by my body, beauty, and fashion. I would work out four hours each day. I would slave to have a beautiful body: massage therapies, diets, well, everything you can imagine, that was my life; an enslaving routine for the sake of a beautiful body. And I would say “if I have beautiful breasts, I might as well show them off. No point in hiding them! The same was true for my legs, because I thought I had great legs and breasts. But in an instant, I saw with horror how I had spent my life taking care of my body. That was the center of my life: my love toward my body. But now, there was no body and no breasts; just some horrible holes. In particular my left breast had practically vanished. My legs were the worst: empty gaps with no flesh, completely charred and blackened. From there, we were transported to a hospital, where they quickly moved me to the operating room and began scraping all my burned tissue.

12. When I was under anesthesia, I came out of my body again. I saw what the surgeons were doing to my body. I was worried for my legs. All of a sudden I went through a moment of horror. I had been a “dieting Catholic” all my life. My relationship with the Lord was down to Sunday Eucharist, no longer than 25 minutes, wherever the priest’s homily was shortest, because I couldn’t stand anything longer. That was my relationship with the Lord. All the trends of the world tossed me like a windsock. In fact, when I was already in graduate school, I once heard a priest say that hell didn’t exist and neither did demons. That was the only thing that had kept me in the Church. When I was told the devil didn’t exist, I just thought we were all going to heaven regardless of who we were. That distanced me completely from the Lord. My conversations became bad, because sin was not contained inside of me. I started telling everyone that demons didn’t exist, that they had been invented by the priests, that they were manipulations. Hanging out with college friends I started to say that God didn’t exist and that we were the sole product of evolution.

13. But back to that instant in the operating room, I was really terrified! I saw demons coming for me and I was their pay. At that moment I saw many people coming out of the walls of the operating room. At first sight they looked normal, but with a look of hatred on their faces, a horrible look. At that point through some special insight given to me, I realized I owed each one of them. I realized sin was not for free and that the main infamy and lie of the devil was to state that he didn’t exist. I saw how they were coming for me. You can imagine how scared I was. This scientific and intellectual mind was of no avail to me. I bounced off the floor, into my body, trying to come into it again, but my body wouldn’t let me in. I ran away and I’m not sure when I went through the wall in the operating room. I was hoping to hide in some hallway in the hospital but I ended up jumping into thin air.

14. I went into some tunnels heading downward. At first, they had light and looked like bee hives. There were lots of people. But I started descending and light became scarce and I started roaming some tunnels in pitch darkness. That darkness has no comparison. The darkest darkness on earth is like noontime sunlight compared to it. That darkness causes pain, horror, and shame. And it smells very bad. I finished descending down those tunnels and landed desperately on a flat spot. I used to claim I had an iron will, that nothing was too much for me. But that was useless now, because I wanted to climb up and I couldn’t. At that point I saw a huge mouth opening up on the floor and I felt immense emptiness in my body, a bottomless abyss. The most horrifying thing about that hole was that not even a bit of God’s love was felt in it, not a drop of hope. The hole sucked me in and I felt terrified.

15. I knew that if I went in there, my soul would die. In the midst of that horror, as I was being pulled in, I was grabbed by my feet. My body was inside that hole, but my feet were being pulled from the top. It was a very painful and horrifying moment. My atheism fell to the wayside. I started clamoring for the souls in purgatory to help me out of there. As I was shouting I felt intense pain because I realized that thousands and thousands of people are there, mostly young people. Very painfully, I heard the gnashing of teeth, horrible screams and moans that shook me to the core. It took me several years to assimilate this because I would cry every time that I remembered their suffering. I realized that’s where people who commit suicide in an instant of desperation end, finding themselves surrounded by those horrors. But the most terrible torment there is the absence of God. God couldn’t be felt there.

16. In the midst of all that pain, I started screaming “who made this mistake? I’m practically a saint! I’ve never stolen, I’ve never killed, I gave food to the poor, and I gave free dental treatments to those who couldn’t afford them. What am I doing here? I went to Mass on Sundays; I always went even though I considered myself an atheist. I didn’t miss more than five Sundays my entire life. I always went to Mass, what am I doing here? I’m a Catholic, please, I’m a Catholic, take me out of here!”

17. While I was screaming about being a Catholic I saw a tiny light. I need to tell you that any light in that darkness is the best gift anyone can get. I saw some stairs over that hole and I saw my Dad, who had died five years before, next to the hole, lit by a faint light, and four steps higher I saw my Mom, with plenty more light and in a prayerful posture.

18. When I saw them I was very happy. I started yelling “daddy, mommy, please take me out of here, I beg you, take me out of here!” When they lowered their eyes, and my dad saw me there, you should have seen the immense pain they felt. In that place, you feel people’s feelings, you can see pain. My dad started crying, holding his head with his two hands and shaking “my daughter, my daughter!” My mom was praying and I noticed they could not take me out and that my pain was compounded noticing they were sharing that pain with me there.that my pain was compounded noticing they were sharing that pain with me there.
So I started screaming again, “please, take me out of here, I’m a Catholic! Who made this mistake? Please, take me out of here!” As I was shouting this second time, a voice was heard, a sweet voice, a voice that makes my soul shakes when I hear it. Everything was inundated with love and peace and all those creatures ran away in horror because they don’t stand love or peace. And there was peace for me when that precious voice called out to me: “All right, if you are a Catholic, tell me the commandments of God’s law.”

19. What a failed attempt! I knew there were ten, but nothing beyond that. What was I going to do? My mom always talked to me about the first commandment of love. Finally it paid off. Finally my mom’s “chatter” became useful. I had to repeat mom’s “chatter” here. I thought I could wing this one so the others wouldn’t show too much. I thought I could handle things here the way I used to on earth, always with a perfect excuse, always justifying and defending myself so no one would notice what I didn’t know. But this was the real thing, so I started to say “Love God above all and your neighbor as yourself.” “Very well”, I heard, “have you loved them?” And I said “I have, I have, I have!” When I heard “No!” for an answer, that’s when I really felt the shock of lightning run through me even though I hadn’t noticed where the bolt had hit me.

20. “No, you haven’t loved your Lord above all things, and much less your neighbor as yourself! You made a god that you adjusted to your life only when in moments of desperate need! You would prostrate yourself before him when you were poor, when your family was humble, when you wanted to go to college! Back then you prayed on a daily basis and you would prostrate long periods of time, whole hours, begging of your Lord, praying and asking him to pull you out of poverty and allow you to get a degree and become someone. Whenever you were in need and wanted money, you would say a rosary. Lord, please send me some money! That was your relationship with your Lord!”

21. I had an “ATM” relationship with the Lord, I have to admit. I grabbed the rosary, and expected money in return, that was my relationship with him. I was shown how, as soon as I got my degree and made a name for myself, the Lord became too small for me and I started thinking myself better. Not even the smallest expression of love with my Lord. Being thankful? Never! Not even while opening my eyes in the morning, never a “thank you, Lord, for this new day you’ve given me, thanks for my health, for the life of my children, because I have a roof over my head, I pity those with no roof over their heads or food to eat!” Nothing! Very ungrateful!

22. “And besides, you placed your Lord so low that even Mercury and Venus you entrusted more with your luck. You were blindsided by astrology, claiming the stars ran your life! You started walking in all the doctrines of the world. You started to believe that you would die and would start again! And you forgot grace! You forgot that you had been ransomed by your Lord’s blood!”

23. They gave me a test on the Ten Commandments. They showed me that I claimed I adored and loved God with my words, but in reality, I adored Satan. A woman would come to my dentist’s office to offer her services as a sorcerer and I would say “I don’t believe in that, but put those charms right there, just in case, for good luck”. I had set in a corner, where patients did not know, a horseshoe and a cactus plant, supposedly to scare away bad energies.

24. How shameful all of this was! They made an analysis of all my life based on the Ten Commandments. They showed me who I had been with my fellowman. They showed me how I would tell God I loved him when I wasn’t far from him yet, when I wasn’t involved yet in atheism, but with the same tongue with which I blessed the Lord, I would lash out against all of mankind. I used to criticize everyone. I used to point a finger at everyone, the ever-saintly Gloria. And they showed me how I was full of envy and always ungrateful. I never recognized all my parents’ love and selfless effort, to see me through college, to raise me. As soon as I got a college degree, even they became too little for me. I even felt ashamed of my mom, because of her simplicity, humility, and poverty.

25. And they showed me as wife. Who was I? I would complain day in and day out, from the break of day. My husband would say “good morning” and I would respond “what do you mean ‘good’? Look, it’s raining outside!” I would complain about my children too. They showed me that I never had love or compassion for my fellowmen, for my brothers and sisters out there. And the Lord told me “you never had any consideration for the sick, never kept them company in their loneliness. Never once compassionate for children without a mother, for all those suffering children”. I had a heart of stone. In a nutshell, I didn’t get half an answer right on my Ten Commandments test.

26. It was terrible, devastating. I was in total chaos. Surely they couldn’t blame me for having killed anyone?

27. For example, I bought groceries for many people in need, but I didn’t do it out of love but rather to look good, because it was cool for everyone to see how good I was and it was great to manipulate people in need.

28. I would tell them “take these groceries, but please take my place at the parent-teacher conference because I don’t have time to attend.” And that’s how I would give people things but I would manipulate them. Besides, I liked being followed by a lot of people singing my praises. I made an image for myself.

29. I was told “you had a god, and that god was money! You have been condemned because of money! Because of it you have sunk into the abyss and you distanced yourself from your Lord.”

30. We had been wealthy, but we were broke at that point, full of debt, having run out of money. Therefore, when they told me money was my god I cried out: “What money? Back on earth I left many debts!” And that’s all I said…

31. When they talked to me about the Second Commandment, I saw full of sadness that, as a little girl, I learned that lies were excellent ways of avoiding my mom’s severe punishments. I started walking with the father of lies (Satan) and I became a liar. As my sins grew, my lies also grew. I noticed my mom’s respect for the Lord and how his name was Holy to her, so I took that as a weapon and I started swearing in vain. I would say “Mom, I swear to God….”, and that’s how I would avoid punishments. Imagine my lies, placing the Most Holy name of the Lord in my rottenness, because at that point I was full of dirt and sin.
And look, brothers and sisters, I learned that words do not go away empty. When my mom was giving me a hard time I would say, “Mom, if I’m lying to you, let a lightning bolt strike me!” And although the words faded in time, it is through the mercy of God that I’m here, because in reality lightning hit me, practically cutting me in half and burning me.
They would show me how I, who called myself a Catholic, never kept my word and would always; use the Lord’s Holy Name in vain.

32. It shocked me how the Lord passed by and all those horrible creatures would throw themselves on the ground in adoration. I saw the Blessed Virgin Mary prostrated at the Lord’s feet, praying for me in supplication, while I, a sinner deep in filth, kept my exchange with the Lord going. I thought myself so righteous! Complaining and cursing against the Lord.

33. On keeping holy the Lord’s day, it was horrible and I felt intense pain; the voice would tell me how I would dedicate four or five hours to my body every day, but not even ten minutes of deep love to my Lord in thanksgiving or a simple prayer. I would start the rosary very quickly and I would say to myself “I can finish the rosary while the commercials are on for my soap opera.” They showed me how I was never grateful toward the Lord. They also showed me what I used to say when I didn’t feel like going to Mass. “But mom, God is everywhere, why do I need to go there?” Of course it was very convenient for me to say that. The voice would remind me how the Lord was watching over me 24 hours a day but I never prayed a little, or on Sunday to thank him, to show him any gratefulness or love; that going to church was the feeding of my soul. But I took care of my body instead. I was enslaved to my body and I forgot a tiny detail: I had a soul and I never took care of it. I never fed it with the word of God because I would rationalize that whoever read the word of God would go crazy.

34. On the sacraments, I had nothing. I used to say that I would never go to confession with those old men who were far worse than me. I did it because it was very comfortable for me to do so in the midst of my filth. The evil one drove me away from confession and that is how he took away cleanliness and healing from my soul, because every time I sinned, there was a price to pay: within the white purity of my soul, Satan would place his blemish, a blemish of darkness. Never, with the exception of my first communion, did I make a good confession. From that point on, I received my Lord unworthily. The lack of coherence of my life reached such a stage that I would blaspheme and challenge “Why ‘blessed’ sacrament? Can you imagine God being alive in a piece of bread? Priests should put some caramel spread on that wafer to make it tasty!” That’s how low my relationship with God fell.

35. I never fed my soul, but to make matters worse, I would criticize priests constantly. You should have seen what a hard time I had on that one! Ever since we were little, I remember criticism against priests being present in my family. My dad used to say that those guys were womanizers and much better off than we were. And we would repeat that. And my Lord told me:

36. “Who did you think you were making yourself God and judging my anointed? They are human, and the holiness of a priest is built by his community, that prays, loves, and supports him. When a priest sins his community is questioned, not him.” The Lord showed me that each time I criticized priests, the demons would get attached to me. Besides that, at some point I accused a priest of homosexuality and the whole community found out. You can’t imagine how much harm I did.

37. On the fourth commandment, honor thy Father and thy Mother, as I already told you the Lord showed me how ungrateful I was to them. I would curse against and complain about them because they could not give me everything my friends had. I never appreciated anything they did for me, to the point of saying I didn’t know my Mom because I thought she was not up to my standards. It was horrible to see the summary of a woman with no God and how that Godless woman can destroy anything coming close to her. But the worse part was that I thought of myself as good and saintly. The Lord also showed me how I thought I could do well on this commandment simply because I paid for my parents’ doctors’ bills and medicines when they became ill, but that since I analyzed everything from the vantage point of money I would manipulate them when I had money. I took advantage even of them, money made me feel god and I stepped all over them. Do you know what really hurt? Seeing my dad crying sadly, because even though he was a good father who had taught me to be hardworking, entrepreneurial, and honest, he forgot a small but important detail: that I had a soul and that he was an evangelizer with his witness, and that therefore, my whole life started to sink as a result of this.

38. I would look upon my dad with hurt when he was a womanizer. He enjoyed telling my mom and everyone, for that matter, that he was a real man because he had several women and he could keep up with all of them. Besides, he was a smoker and a drinker. Those vices made him feel proud because he thought them virtues, not vices. I started to see how my mom would cover her face in tears when my dad started talking about other women. I became full of anger and resentment. That resentment led me to my spiritual death. I saw with terrible anger how my dad humiliated my mom in front of everyone. I rebelled and I told my mom I would never be like her. “That’s why we women are worthless, because of women like you, with no dignity and no pride who let men trample all over them!” And when I grew up, I told my dad “Mind you, I’ll never, ever, let a man humiliate me in the same way you humiliate my mom. If a man is ever unfaithful to me, I’ll repay him!” He hit me and challenged me “Don’t even think about it!” My dad was very chauvinistic. I told him “even if you hit me or kill me, if I ever get married and my husband is unfaithful to me, I will pay him back so men will understand how women suffer when men trample over them.”
So, full of that resentment and anger, once I had made enough money I started telling my mom she should separate from my dad despite the fact that I really loved my dad. “You shouldn’t put up with a man like that! Be dignified; make him see your worth!” Can you imagine? I was trying to make my own parents divorce!
And mom would tell me: “No, honey, of course I hurt, but I’ve sacrificed myself because I have seven children and because, at the end of the day, your dad is a good father and I couldn’t possibly leave and take your father away from you. Besides, if I leave him, who is going to pray for his salvation? I’m the only one who can pray so he will be saved because the hurt and suffering he causes me I raise to unite to the pain of Christ on the Cross. Every day I tell the Lord, “This pain is nothing compared to your Cross, so please save my husband and children!”

39. I didn’t understand that. My anger swelled and changed my life. I became a rebel and started promulgating my desire to defend women. I began defending abortion, cohabitation, and divorce, speaking out in favor of “an eye for an eye and a tooth for a tooth”. I was never unfaithful but I harmed many people with my advice.

40. When we came to the Fifth Commandment, the Lord showed me I was a horrible assassin and that I had committed the worst and most abominable in front of his eyes: an abortion. Money empowered me to pay for several abortions because I claimed women had a right to choose when they wanted to become pregnant or not. I saw in the book of life and it hurt me deeply when I saw a fourteen-year old girl aborting because I had taught her. When one is poisoned nothing good remains. Everything that comes close to you is also spoiled.
There were these girls, three of them my nieces and the other one, my nephew’s girlfriend. Their parents would let them come to my house because I had money and talked to them about fashion, glamour, how to show their bodies, and so on. My sister would send them to me. I corrupted them. I corrupted minors that were a horrible sin, compounding abortion. I would tell them not to be innocent. “Your mothers talk to you about virginity and chastity because they’re outdated. They talk about a 2000 year old Bible but priests have refused to come to terms with the modern world. Your mothers talk about what the Pope says, but the Pope is outdated.”
Imagine how poisonous! I taught these girls they had to enjoy their bodies but that they had to contraceptive. I taught them the “perfect woman” method. That 14 year old, my nephew’s girlfriend came to my office one day (I saw this in the book of life) and in tears told me “Gloria, I’m just a baby and I’m pregnant!” I scolded her and told her “didn’t I teach you about contraception?” She replied “yes, but it didn’t work!” Then I saw how the Lord had put that girl there so she wouldn’t sink in the abyss, so she wouldn’t abort. Abortion is a heavy chain that drags and tramples, it is a hurt that never ends. It’s the emptiness of being a murderer. It’s the worst thing one can do to a child.

41. As to that girl, instead of talking to her about the Lord, I gave her money to have an abortion at a ‘good’ place so she wouldn’t have any complications later on in life. Just like that one, I sponsored several abortions. Each time the blood of a baby is spilled, it’s like a holocaust to Satan. It is a holocaust which hurts and shakes the Lord. In the book of life I saw how our soul is formed the moment the sperm and the egg touch. A beautiful spark is formed, a light beaming from the sun of God the Father. As soon as the womb of a mother is impregnated, it lights up with the brightness of that soul. When there is an abortion, that soul screams and moans in pain even if it has no eyes or flesh. When it is being murdered, that cry is heard and heaven shakes and an equally strong cry is heard in hell, but this time of joy. Immediately after that happens, some seals break loose in hell and larvae come out to continue prowling around humankind, keeping it enslaved to the flesh and to all those bad things we see and the worse that will come.Because, how many babies are killed on a daily basis? And it is a victory for him. The price of innocent blood releases one more demon each time. I got washed in that blood and my clean soul became absolutely dark. After those abortions, I had no more sense of sinfulness. For me, everything was okay. It was sad to see how all those debts I owed the devil included as well all those babies I had killed myself because I had a copper-T intrauterine device. I painfully saw how many little babies had been created and those suns had burst, with the cry of that baby being torn away from the hands of his Father God. No wonder I was always sour and ill-tempered, with a grim face, frustrated with everyone and very depressed. I had become a baby-killing machine!
And that sank me deeper into the abyss. How could I say I hadn’t killed? How about every person I disliked, hated, or simply couldn’t put up with? I was being a murderer there too, because people don’t only die from a gunshot. It’s enough to hate them, to do bad things to them, to be envious of them. You kill with that.

42. As far as the Sixth Commandment is concerned I thought “they can’t find any dirt here; I didn’t have any affairs and I’ve only had one man, my husband, my entire life”. Then they showed me that each time my chest was showing and I was wearing leotards I was inciting other men to look at me and have impure thoughts and I would make them sin. That’s how I fell into adultery.
I would advise women to be unfaithful to their husbands. I would advise against forgiveness and would encourage divorce. That was enough to commit a horrible adultery.
And I realized the sins of the flesh are horrendous and condemning even if the world says they’re cool and that we should keep on behaving like animals. Sadly, I let go of the hand of the Lord, because we sin in thought, soul, and actions.
It was painful to see how all that sin, for example the sin of my father’s adultery, damaged and tore apart his children. It made me resentful against men and it made my brothers into three identical copies of my dad, happy to be womanizers and drunkards… they didn’t realize how much they were harming their children. That’s why my dad would cry with so much hurt seeing how his sin had been inherited in them and in his daughter, damaging God’s work.

43. On the Seventh Commandment, regarding not stealing, I considered myself very honest. The Lord showed me that while food was being wasted in my house, the rest of the world was going hungry. He told me:
“I was hungry and look what you did with what I gave you and how you would squander it. I was cold and see how you became enslaved to fashion and appearance, wasting lots of money in treatments to look thinner. In other words, you made a god out of your body.” He showed me I was guilty of the misery of my country and that I did have to do with it. He showed me how every time I gossiped about someone I stole his honor. It would have been easier to steal money from someone, because at least I could have returned it, but not so a person’s reputation. I stole from my children the grace of having a mother at home, tender and loving, and not the mother out in the world leaving them with the TV, the computer, or the video games for baby sitters. To clean my conscience, I would buy them brand-name clothes. It horrified me even worse when I saw my mom questioning herself, even though she was a saintly woman who loved and corrected us. So I thought: “What about me? I haven’t given my children anything! How frightening, what immense pain!”

44. I felt ashamed because in the Book of Life you get to see everything like in a movie. And my children would say “let’s hope mom doesn’t come home soon, hopefully there will be a traffic jam, because she’s really annoying and is always complaining.” How sad it is for a three year old boy and a slightly older girl to say that. I stole their mother from them; I stole the peace I was supposed to give in my home. I didn’t teach them God through me; I didn’t teach them to love their fellowman. It’s very simple: if I don’t love my fellowman, I have nothing to do with the Lord. If I have no mercy, I have nothing to do with the Lord.

45. Because God is love and… well, I’ll tell you a little bit about not bearing false witness. Or lie, because I was an expert at it. Satan became my father, because you may have either God or Satan as father.
If God is love, but I hate, who is my father? Not hard to answer. And if God speaks to me about forgiveness and about loving those who hurt me but I would say that I would repay any offense, then who is my father? And if He is the truth and Satan is the lie, who is my father? There are no white lies or anything like that. They are all lies and Satan is their father. My sins of the word were so terrible! I saw how much I had hurt with my tongue. Whenever I gossiped, whenever I made fun, whenever I gave anyone a nickname, how much did that person hurt? How much did that nickname hurt? I could give someone with a weight problem an inferiority complex by just calling her fat. How much evil I did, because words always end up as actions.

46. When they gave me the test on the Ten Commandments, all my evils came from covetousness, that mad desire. I always thought I would be happy if only I had lots of money, and it became an obsession. How sad! The worst moment for my soul was when I had the most money. I even thought of killing myself. With so much money and alone, empty! Sour. Frustrated. That greed for money was the path that led me astray and away from my Lord’s hand.

47. After my test on the Ten Commandments they showed me the Book of Life. I wish I had words to describe it. My book of life started at conception, when my parents’ cells united. Almost immediately there was a spark, a beautiful explosion and a soul was formed, my soul, grabbed by the hand by God my Father, such a beautiful God. So marvelous! Looking for me 24 hours a day. What I saw as punishment was nothing but His love because He didn’t look at my flesh but rather at my soul and He would see how I was straying away from salvation.
Before I finish I have to give you an example of how beautiful the Book of Life is. I was very hypocritical. I would tell someone “you look beautiful in that dress, it looks great on you” but inside of me I would think “what a disgusting outfit and she thinks herself the queen!” In the Book of Life, it would show up exactly as I had thought about it, even though my words also appeared, as well as the inside of my soul. All my lies were uncovered for everyone to see. I would often play hooky on my mom because she wouldn’t let me go anywhere. I would lie to her about going to the library with some friends to work on a school project and my mom would believe me. And I would head off to watch a pornographic movie or to a bar to drink beer with my friends. But my mom saw my life, nothing escaped her.
The Book of Life is very beautiful. My mom would pack bananas, guava paste, and milk for my lunch because my parents were very poor when I was little. I would eat the banana and would throw the peel anywhere. I was never aware that someone could get hurt if I did that. And the Lord showed me who it was who fell because of that banana peel and how I could have killed that person due to my lack of mercy. The only time I did a good confession, with sorrow and repentance, was when a woman gave me back too much change. She gave me back 4,500 pesos more than she was supposed to at a grocery store in Bogota. My dad had taught us to be honest and never to take anyone’s money. I noticed her mistake in the car, heading to my office.

48. "That stupid woman gave me back 4,500 pesos more than she was supposed to and now I have to go back! There was a huge traffic jam so I decided not to turn back. After all, why was she so stupid! But the hurt remained because my dad had planted well the seed of honesty. I went to confession on Sunday and I accused myself of stealing 4,500 pesos because I didn’t give them back. I didn’t even pay attention to the priest’s words. The devil couldn’t accuse me of having stolen. But do you want to know what the Lord told me?
“You didn’t repay that lack of charity. That money was pocket change for you, but to her, making the minimum wage, it was three day’s worth of food.”
The saddest part was that he showed me how she suffered and went hungry for a couple days. Because of me, her two little ones hungered. That’s how the Lord shows these things. It shows how someone suffered with something I did. The Lord asked me:

49. “What spiritual treasures do you bring?” Spiritual treasures! And my hands were empty! That’s when he told me:
“What was the point in your owning two condos, houses, and office buildings? You thought yourself a successful professional. You couldn’t even bring the dust off of one of those bricks here. What did you do with the talents I gave you?”
“Talents?” I thought.
“You had a mission, the mission to defend the kingdom of love, the Kingdom of God.”
I had forgotten I had a soul so I could hardly remember I had talents, that I was the merciful hands of God. Much less that all the good I didn’t do hurt the Lord. Do you want to know what the Lord kept on asking me? About lack of love and charity. That’s when He told me about my spiritual death. I was alive, but dead. If you could have seen what “spiritual death” is. It’s like a soul that hates. Like a terribly sour and fastidious soul that injures everyone, full of sin. I could see my soul on the outside, smelling well, with good clothes on, but my stench on the inside, living deep in the abyss. No wonder I was so depressed and sour! And he told me:
“Your spiritual death began when you stopped hurting for your brothers! I was warning you by showing you their plight everywhere. When you saw media coverage on murders, abductions, refugee situations, and with your tongue you said, on the outside, ‘poor people, how sad’, but you didn’t really hurt for them. You felt nothing in your heart. Sin made your heart into a heart of stone.”
You can imagine my deep sorrow when my book closed. I had deep sorrow with God my Father for having behaved like that because, despite all my sins, despite all my filth and all my indifference and all my horrible feelings, the Lord always, up until the last instant, searched for me. He would always send me instruments, people, He would talk to me, and He would yell at me, He would take things away from me to seek me. He looked for me up until the very end. God is always “begging” at each one of us to convert.

50. I couldn’t accuse Him of condemning me! Of course not. Out of my free will, I chose my father, and my father was not God. I chose Satan, he was my father. When that book closed I noticed I was heading down into a pit with a door at its bottom. And as I’m heading there, I started calling out to all the saints so they would save me. You have no idea how many saints I remembered, being such a bad Catholic. I thought I could ask for help from Saint Isadora or Saint Francis of Assisi. When I ran out of saints, the same silence remained. I felt great emptiness and hurt. I thought everyone back on earth was probably thinking I had died a Saint, perhaps even waiting eagerly to ask for my intercession. And look! Where was I headed? I lifted my eyes and they met the eyes of my mom. With intense pain I cried out to her “mommy, how ashamed I am! I was condemned, mommy! Where I’m going I’ll never get to see you again! At that moment, they granted her a beautiful grace. She was still but her fingers moved and pointed upward. A couple of very painful scales fell from my eyes, that spiritual blindness. I saw a beautiful moment, when one of my patients told me:
“Doctor, you are very materialistic and some day you’ll need this. When you find yourself in imminent danger, ask Jesus Christ to cover you with His Blood, because He will never abandon you. He paid the price of blood for you.”
With that immense shame and pain I started to cry: “Jesus Christ, Lord, have compassion on me! Forgive me, Lord, give me a second chance! And that was the most beautiful moment. I have no words to describe that moment. He came and pulled me out of that pit. When He picked me up, all those creatures threw themselves on the ground. He picked me up and he pulled me onto that flat part and told me with all His love:
“You will go back, you will have a second chance (…)”, but He told me it wasn’t because of my family’s prayer.
“It’s normal for them to pray and cry out for you. It’s because of the intercession of all those foreign to your body and blood who have cried, have prayed, and have raised their heart with immense love for you.”
I began to see many little lights lighting up, as little flames of love. I saw the people who were praying for me. But there was a big flame, it was the one that gave out the most light. It was the one that gave out the most love. I tried to see who that person was. The Lord told me:
“That person you see right there loves you so much that he doesn’t even know you.”
He showed me how this man had seen an old newspaper clipping from the previous day. He was a poor peasant who lived in the foothills of the “Sierra Nevada de Santa Marta” (translator’s note: in northeastern Colombia). That poor man went into town and bought some processed sugar cane. They wrapped it for him in an old newspaper from the previous day. My picture was there, all burned. When that man saw the news, without even reading it in full, he fell to the ground and started crying with the deepest love. And he said,
“Father, Lord, have compassion on my little sister. Lord, save her. Look, Lord, if you save my little sister, I promise you I will go on pilgrimage to the Shrine of Our Lord in Buga (translator’s note: in southwestern Colombia), but please save her.” Imagine a very poor man, he wasn’t complaining or cursing because he was hungry, but instead he had this capacity to love that he could offer to cross an entire country for someone he didn’t even know. And the Lord told me:

51. “That is love for your fellowman” (…) and then He told me: “You will go back, but you won’t repeat this 1000 times. You will repeat it 1000 times 1000. And woe of those who don’t change their ways despite having heard you, because they will be judged much more severely, just like you will when you come back here again, even their anointed or their priests, or any of them, because the worst deafness is that of a man who refuses to hear.”

And this, my brothers and sisters, is not a threat. The Lord doesn’t need to threaten us. This is the second chance you have and that, thanks be to God, I lived through what I did. When each one of you gets his Book of Life opened in front of you, when each one of you dies, you will see that moment just as I saw it. And we will see each other just as we are… the only difference being we will see our thoughts in the presence of God, and the most beautiful part, with the Lord in front of each one of us, once again, “begging” us to convert and to become a new creation with Him, since we cannot do it without Him.

May the Lord bless each one of you abundantly. All glory be to our God! All glory be to our Lord Jesus Christ!

Gloria Polo

Gloria Polo's terugkeer, een wonder!

BROEDER IN JEZUS CHRISTUS:
IN PLAATS VAN KWAAD TE SPREKEN VAN DE KATHOLIEKE KERK - LEER ZE KENNEN

"...Ik ben het levende brood dat uit de hemel is neergedaald; wanneer iemand dit brood eet zal hij eeuwig leven. […] 54 Wie mijn lichaam eet en mijn bloed drinkt, heeft eeuwig leven en hem zal ik op de laatste dag uit de dood opwekken..." […] (Joh 6, 51 en 54)

Dertien jaar geleden had ik deze wonderbaarlijke ervaring, een geschenk van God die me de genade heeft geschonken Katholiek te zijn. Zoveel als het me pijn doet te denken aan de vroegere jaren toen ik een 'dieetkatholiek'; was, zozeer dank ik God voor mijn moeder de Katholieke Kerk. Ik hou uit de grond van mijn hart van de paus, de priesters en religieuzen. Ik volg hen blindelings want dat is de opdracht die Christus onze Heer mij heeft gegeven toen hij me toeliet terug te keren. In mijn beleving van aanbidding van het Allerheiligste heb ik, nietige slavin, de grootste vervoering mogen ervaren, de Vrede en de Liefde, als voorsmaak van het Paradijs. Ik nodig dan ook mijn broeders en zusters uit om, in plaats van kwaad te spreken van de Katholieke Kerk; leer ze kennen.. Ik nodig jullie uit, aanbidders te worden. Wie elke dag Jezus bezoekt in het Allerheiligste Sacrament zal nooit teleurgesteld worden want Hij Zelf drukt zijn Stempel van Liefde en dankbaarheid in het binnenste van elk schepsel door de heilige Moeder de Katholieke Kerk. Ik hou van jullie in de Liefde van JEZUS CHRISTUS, . Gloria Polo

Vooraleer U aan dit verhaal begint wil ik U reeds verklappen dat deze dame van al haar verwondingen op een miraculeuze wijze genas. De dokters hadden er medisch geen enkele verklaring voor.
Het is dus niet zomaar een verhaaltje. Het is echt gebeurd en de Hemel heeft het bekrachtigd door deze zwaar verbrande vrouw, het leven terug te schenken, niet als een invalide, maar een gezonde, volledig herstelde mens, naar lichaam, maar ook naar ziel.
Leg het niet naast U neer. Lees het met een open hart en geest, wetende dat voor God niets onmogelijk is. Myriam

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 1)
Op 5 mei 1995 werd Dr. Gloria Polo in Bogota, Colombia door de bliksem getroffen, Op die regenachtige vrijdagnamiddag ging ze samen met haar man en neef enkele boeken gaan afhalen in een bibliotheek. Zij liep, samen met haar neef, onder een kleine paraplu. Haar man droeg een waterjas en had net de buitenmuren van de bibliotheek bereikt. Toen ze bij een rij bomen kwamen en net over een grote plas sprongen werden ze beiden door de bliksem getroffen. Haar neef was op slag dood.Gloria Polo, tandarts van beroep, lag een hele tijd in een diepe coma. Zij was volledig verbrand en haar longen en nieren werkten niet meer. Allerhande apparaten hielden haar klinisch in leven. Het was haar zus die erop stond dat zij in leven bleef, terwijl Gloria zelf altijd euthanasie had verdedigd. Haar ziel bevond zich aan de rand van de afgrond, toen zij van de Heer een tweede kans kreeg om terug te keren naar het aardse leven.God gaf haar de opdracht met de woorden: "U zal uw getuigenis geen duizend maal herhalen maar duizend maal duizend maal. En wee degenen die hun pad niet veranderen ondanks dat ze jou gehoord hebben want zij zullen strenger geoordeeld worden dan de anderen, net zoals u wanneer u eens hier zal terugkomen! Hetzelfde geldt voor mijn gezalfden, de priesters, want er zijn geen grotere doven dan zij die niet willen horen, en er zijn geen grotere blinden dan zij die niet zien willen."De komende dagen maakt u kennis met Gloria Polo's getuigenis.

Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 2)
Broeders en zusters! Het is prachtig dat ik met u dit dierbaar geschenk mag delen dat de Heer mij meer dan tien jaar geleden verleende [aan de Nationale Universiteit van Colombia in Bogota]. Ik liep toen hogeschool, samen met mijn neef, die ook tandarts was. Mijn man was bij ons die dag en moesten nog wat boeken gaan afhalen in de School voor Tandheelkunde, die vrijdagnamiddag. Het regende heel hard en mijn neef en ik liepen samen onder een kleine paraplu. Mijn man droeg zijn regenjas toen hij de buitenmuren van de bibliotheek bereikte. Ondertussen bereikten mijn neef en ik de bomen, springend over de plassen. Toen wij op het punt stonden om een grote regenplas te vermijden, werden wij door de bliksem getroffen.We waren volledig verbrand. Mijn neef stierf ter plaatse. Het was een jongeman, die ondanks zijn jonge leeftijd, zich volledig overliet op de Heer en een bijzondere verering had voor het Kindje Jezus. Hij droeg altijd een medaille met de beeltenis van het Kindje Jezus in een kwartskristal op zijn borst. Uit de lijkschouwing bleek dat de bliksem hem via deze medaille had getroffen, ging deze vervolgens door zijn hart, verbrandde zijn lichaam binnenin volledig, om via de voet het lichaam opnieuw te verlaten. Uiterlijk was er aan zijn lichaam geen enkel spoor van verbranding te merken.Bij mij trad de bliksem door mijn arm naar binnen en verbrandde op een gruwelijke wijze heel mijn lichaam, zowel de binnenzijde als de buitenzijde. Mijn lichaam is een "gereconstrueerd" lichaam en bleef leven dankzij Gods genade. De bliksem had mij verbrand en liet mij achter zonder borst, waarvan er hele stukken vlees en rib waren verdwenen. Mijn maag, benen, lever, nieren en longen waren verbrand. De bliksem verliet mijn lichaam langs de rechtervoet.Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 3)
Wij deden aan gezinsplanning en ik gebruikte een koperen spiraaltje als voorbehoedsmiddel, maar koper is tevens een uitstekende elektrische geleider en het verkoolde mijn eierstokken. Ik lag daar met een hartstilstand en een levenloos lichaam en mijn lichaam schokte nog hevig na van de elektriciteit en een tijdlang kon men mij zelfs niet aanraken. Tot zover wat mijn lichaam betreft. Het mooiste gedeelte is echter dat, terwijl mijn lichaam verkoold was, ik mij plots in een mooie witte tunnel bevond, vervuld van vreugde en vrede, een gelukzaligheid waarvoor er geen menselijke woorden bestaan om de grootsheid ervan te beschrijven. Het hoogtepunt van dit ogenblik was enorm. Ik was gelukkig en vreugdevol. Ik voelde geen enkele druk. Op het einde van de tunnel zag ik, zoals de zon, een meest verheven licht. Ik noem het wit om er een kleur aan te geven, want geen enkele kleur op aarde is vergelijkbaar met dat hoogst verheven licht. Ik voelde de bron van al deze liefde, al deze vrede.Terwijl ik naar boven ging werd ik mij ervan bewust dat ik overleden was. Ik dacht ogenblikkelijk aan mijn kinderen en zei: "O, mijn God, mijn kinderen! Wat zullen ze denken? Hun heel drukke mama had nooit tijd voor hen." Op dat ogenblik zag ik hoe mijn leven in werkelijkheid was en werd ik bedroefd. Ik ging het huis uit om de wereld te veranderen en was niet eens in staat om mijn kinderen behoorlijk op te voeden en mijn huis te onderhouden.In dat ogenblik van leegte voor mijn kinderen, keek ik en aanschouwde ik iets moois: mijn lichaam maakte geen deel meer uit van deze tijd en ruimte en ik kon iedereen op dit ogenblik zien, zowel de levenden als de doden. Ik omhelsde mijn overleden overgrootouders en ouders. Ik knuffelde iedereen en genoot ten volle van dit prachtige moment. Op dat ogenblik voelde ik mijn fouten door te geloven in reïncarnatie. Ik verdedigde het zelfs. Ik kon overal mijn grootvader en mijn overgrootvader zien. We omhelsden elkaar en iedereen die ik in het leven had gekend, overal en op hetzelfde ogenblik.
Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 4)
Er was geen enkele notie van de tijd, het was zo mooi en prachtig buiten mijn lichaam. Ik zag de dingen ook niet zoals ik ze daarvoor zag en waar ik vroeger enkel aandacht schonk aan wie dik, mager, zwart of lelijk was, altijd met een vooroordeel. Nu ik mij buiten mijn lichaam bevond, zag ik de mensen van binnen. Hoe mooi is het om het binnenste van de mensen te kunnen waarnemen. Ik kon hun gedachten en gevoelens lezen. Ik omhelsde ze onmiddellijk en nog steeds bleef ik opstijgen en opstijgen, vervuld van vreugde tot op het punt dat ik een heel mooi zich te zien zou krijgen: een uitzonderlijk mooi meer, omgeven door prachtige bomen en bloemen. De geur die van deze tuin uitging vervulde mij met liefde. Het leek nauwelijks op wat wij hier op deze aarde krijgen te zien, zo innig mooi was het. Er stonden twee bomen als een soort toegang en ik zag hoe mijn neef, die samen met mij was verongelukt, deze schitterende tuin binnenging. Ik wist en voelde dat het niet aan mij was gegeven om ook deze tuin binnen te treden.

Toen hoorde ik de stem van mijn echtgenoot. Mijn man weende diep, met een innig gevoel en riep het uit: “Gloria, alstublieft ga niet! Gloria, kom terug! De kinderen, Gloria, geef het niet op!” Ik keek in het rond en ik zag niet alleen zijn wenen en pijn, ik voelde het ook. En de Heer stond mij toe om terug te keren, hoewel ik dit niet wenste. Wat een vreugde, wat een vrede, hoeveel gelukzaligheid!

Toen begon ik zachtjes te dalen, op zoek naar lichaam dat ik levenloos aanschouwde op een draagberrie in het medisch centrum van de campus. Ik zag hoe de dokters mij elektrische schokken toebrachten om mij terug tot leven te wekken. Wij lagen daar meer dan twee uur en ze konden ons niet meenemen omdat er zich nog elektriciteit in ons lichaam bevond. Toen het lichaam eindelijk ontladen was kon men pas beginnen met het reanimeren.

Ik bevond mij aan mijn hoofd toen ik een schok voelde die mij brutaal opnieuw in mijn lichaam bracht. Het was heel pijnlijk om terug te keren omdat de vonken overal uitsloegen en ik zag mij passen in dat “kleine ding”. Mijn vlees brandde en voelde erg pijnlijk aan. Er kwamen rook en damp uit. Ik voelde me zo benauwd en ingesloten en ik voelde de pijn in mijn vlees, mijn gekneusd en verbrand lichaam. Toen hoorde ik de dokters roepen: “Zij is tot bewustzijn gekomen!” Zij voelden zij verheugd. Ik was allesbehalve verheugd. De pijn was hevig.
Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 5)
De meest verschrikkelijke pijn was deze van mijn ijdelheid. Ik was een wereldse vrouw, met een leidinggevende verantwoordelijkheid: verstandelijk begaafd, ik studeerde ook nog, en ik was een slaaf van mijn lichaam, de schoonheid en de mode, kortom het uiterlijke. Ik deed er alles aan om een mooi lichaam te hebben: massagebehandelingen, dieet, alles wat men zich kan indenken. Dit was mijn leven: een slaafse routine om een mooi lichaam te hebben. Mijn idee was toen: “als ik mooie borsten zou hebben zou ik ze zelfs tonen. Waarom zou ik ze verbergen? Hetzelfde gold voor mijn benen. Ik dacht dat ik mooie borsten en benen had en in één enkel moment zag ik hoe ik mijn tijd verspilde aan het zorg dragen voor mijn lichaam. Maar nu was er geen lichaam, waren er geen borsten meer, alleen verschrikkelijke gaten. Vooral de linkerborst was praktisch volledig verdwenen. Mijn benen waren er het ergst aan toe: lege gaten met geen enkel stukje vlees meer aan, volledig verbrand en zwart verkoold. Vandaar werden we naar het ziekenhuis weggebracht waar ze mij spoedig overbrachten naar de operatiekamer om het verbrande weefsel weg te schrapen en te reinigen.

Toen ik onder narcose was, trad ik terug buiten mijn lichaam. Ik zag de chirurgen werken aan mijn lichaam. Ik was bezorgd om mijn benen. Plots ging ik door een vreselijk moment. Ik was geheel mijn leven slechts uiterlijk katholiek geweest. Mijn verhouding tot de Heer bleef beperkt tot de Zondagsmis, en liefst beperkt tot 25 minuten, waar de preek van de priester het minst lang duurde, omdat ik het niet langer kon uithouden. Dat was mijn verhouding tot de Heer. Mijn hele leven draaide rond aardse dingen. Toen ik mij nog in de hogeschool bevond, had een priester mij reeds verteld dat de noch hel, noch de duivels bestonden. Dat was het enige dat mij in de Kerk hield. Na zijn verhaal dacht ik dat wij allen naar de Hemel gingen, ongeacht onze levensstijl. Dit hield mij volledig op afstand van God. Mijn gesprekken werden slecht, omdat ik dacht dat de zonde geen deel uitmaakte van mijn leven. Ik begon aan iedereen te vertellen dat duivels niet bestonden, dat dit enkel was uitgevonden door de priesters om de mensen in de hand te houden, te manipuleren. Onder mijn collega’s begon ik zelfs te vertellen dat God niet bestond en dat we enkel het resultaat waren van de evolutie.
Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 6)
Nu ik daar in de operatiekamer was, werd ik werkelijk bevreesd want ik zag allerlei duivelse figuren opdoemen en ik was hun prijs. Ik zag vele figuren langs de muren de operatiekamer binnenkomen. Op het eerste zicht zagen zij er normaal uit, maar bij nader inzien hadden zij een hatelijke, zielloze en angstaanjagende uitdrukking op hun gelaat. Dit was verschrikkelijk om aan te zien. Door een bijzonder inzicht dat ik op dat ogenblik verkreeg, begon ik mij te verwezenlijken dat ik hen toebehoorde omdat de zonde zijn prijs heeft en nu was ik hun beloning omdat ik op de verleiding van de zonde was ingegaan. De grootse schande en leugen van de duivel bestond erin om ons te doen denken dat hij niet bestaat. Dat is precies de strategie van satan: mensen doen geloven dat hij niet bestaat zodat hij ongehinderd met hen kan doen wat hij wil. Ik zag deze demonen op mij afkomen, rond mij cirkelen om mij te komen halen. U kunt zich inbeelden hoe bevreesd ik was. Mijn wetenschappelijk en begaafd brein was mij op dat ogenblik van geen enkel nut. Ik wou terug naar mijn lichaam, maar ik botste telkens terug. Mijn lichaam liet mij niet meer binnen. Ik rende weg en ik herinner mij niet meer wanneer ik door de muur van de operatiekamer ging. Ik hoopte dat ik mij ergens in een hoek van het ziekenhuis zou kunnen verstoppen, maar ik sprong enkel in het lege.

Ik kwam in tunnels terecht die naar beneden leidden. In het begin was er nog licht. De tunnels zagen eruit als honingraten. De grond was als moeras en het krioelde er van de mensen die er verwilderd uitzagen en riepen en schreeuwden. Er was geween en tandengeknars. Ik daalde nog dieper af en spoedig werd het licht schaars om uiteindelijk in een soort stelsel van tunnels te belandden, gehuld in volledige duisternis. Deze duisternis kan met niets worden vergeleken. De diepste duisternis op aarde is er het middaglicht van de zon mee vergeleken. Deze duisternis veroorzaakt pijn, afschuw en beschaamdheid. En heerste een walgelijke stank. Mijn afdalen in deze tunnels beëindigde en ik kwam terecht op soort platform. Ik had steeds gedacht dat ik een ijzeren wil had en dat niets me te veel was. Maar al mijn aardse denken kwam mij nu niet meer van pas. Ik wou opnieuw omhoog klimmen, maar ik kon niet. Toen zag ik plots de bodem opengaan als een gigantische, wijd opengesperde muil. Ik voelde een immense leegte, een bodemloos gat. Het meest beangstigende aan dit gapende gat was dat er geen enkel gevoel van Gods liefde aanwezig was, niet de minste hoop. Dit gat zoog mij naar beneden en ik voelde mij doodsbenauwd.

Bron: http://www.gloriapolo.net/
.
Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 7)
Ik wist dat mijn ziel verloren ging gaan als ik daarin gleed. Midden al mijn benauwdheid had ik het gevoel dat ik enerzijds nog dieper geduwd was, maar er was ook iets anders: ik werd bij de voeten gegrepen. Mij lichaam bevond zich in het gat, maar bovenaan werd ik aan de voeten getrokken. Mijn Godverloochening verdween uit mij en ik begon te roepen op de zielen uit het Vagevuur om mij daaruit te helpen. Toen ik aan het schreeuwen was voelde ik een heel diepe smart omdat ik mij ervan bewust was dat daar duizenden en duizenden mensen waren, meestal jonge mensen. Heel pijnlijk aanhoorde ik opnieuw het tandengeknars, het verschrikkelijke grijnzen en geweeklaag en dit schrikte mij tot in mijn diepste binnenste. Het duurde verscheidene jaren eer ik dit te boven kwam want elke keer als ik mij hun lijden herinner, zou ik opnieuw beginnen wenen. Ik begreep dat zich hier de zielen bevonden van zij die, in een radeloos moment, zelfmoord hadden gepleegd en nu omringd waren van deze gruwel. Mijn God, zo vele arme mensen, meestal jongeren, zo velen, wenen, vreselijk lijdend. Als deze maar hadden geweten wat hen na hun zelfmoord te wachten staat, zouden ze liever voor een gevangenisstraf gekozen dan deze kwelling te moeten ondergaan. Daarenboven worden zij geconfronteerd met het leed, de gewetenstwijfel, schuldgevoelens en de schande die over hun nabestaanden komt. Deze confrontatie is voor zij die zelfmoord hebben gepleegd een nog grotere kwelling, maar voor de demonen is het een extra genoegen hun mentale pijn te verscherpen door hun hier bovenop nog eens te confronteren met het verdriet van hun nabestaanden en hoe vooral God vaak verantwoordelijk wordt gesteld. Deze zielen worden het meeste geholpen wanneer hun familielieden een beter leven beginnen, werken van naastenliefde verrichten en zieken bezoeken, maar in het bijzonder Heilige Missen laten opdragen voor de overledenen. Deze arme zielen in het Vagevuur kunnen niets meer voor zichzelf doen. Niets, helemaal niets. Alleen God kan hun lijden verlichten door de Heilige Mis en daar kunnen wij aan meehelpen. Ook hier was de grootste marteling de afwezigheid van God. God kon hier niet worden gevoeld.

Tijdens al mijn miserie schreeuwde ik het uit: “Wie heeft deze vergissing begaan? Ik ben praktisch een heilige! Ik heb nooit gestolen, nooit gemoord. Ik gaf de armen te eten en vroeg geen geld voor hun behandeling aan zij die het zich niet konden veroorloven. Wat doe ik hier? Ik ging op zondag naar de mis. Ik ging altijd, ook al beschouwde ik mijzelf als niet gelovig. Ik heb tijdens mijn hele leven niet meer dan vijf zondagen overgeslagen. Ik ging altijd de Mis, wat doe ik hier dan? Ik ben katholiek, help, ik ben katholiek, breng mij weg van hier.”
Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 8)
Toen ik aan het schreeuwen was dat ik katholiek was zag ik een flauw licht en ik moet er u bij vertellen dat het minste licht in deze duisternis het mooiste geschenk is wat men kan krijgen. Enkele treden boven dat gat zag ik mijn vader, die vijf jaar eerder was overleden, omgeven door een flauw licht en naast het gat, vier treden hoger bevond zich mijn moeder, met veel meer licht omgeven en in gebedshouding.

Toen ik hen zag voelde ik mij plots gelukkig en begon ik te wenen: “Mama, papa, alstublieft haal mij hieruit, ik smeek het u, haal mij hieruit!” Toen zij hoen ogen naar beneden richtten en mijn vader mij aanschouwde, had u de enorme pijn moeten zien die zij voelden. Mijn vader begon te wenen en schudde zijn hoofd, dat hij tussen de handen hield: “mijn dochter, mijn dochter!” Mijn moeder was aan het bidden en ik merkte op dat zij niet in staat waren om mij hieruit te halen en dat ze in mijn pijn deelden.

Ik begreep dat het door mij was dat zij hier waren om aan de Heer rekenschap te geven over de opvoeding die zij mij hadden gegeven en over de manier waarop ze Gods opdracht hebben volbracht om de gaven en de genaden die ik van Hem had gekregen te helpen ontwikkelen. Het was hun taak geweest om mij te beschermen tegen de listen van de duivel. Ouders zijn de hoeders van de talenten die God hun kinderen heeft toevertrouwd.

Hierop begon ik opnieuw in het rond te schreeuwen: “Alstublieft, haal mij weg. Ik ben katholiek! Wie heeft deze vergissing begaan?” Toen ik bleef schreeuwen hoorde ik een stem, een zachte stem, en stem die mijn ziel in beweging brengt als ik ze aanhoor. Alles was overspoeld met liefde en vrede en al die wezens vluchtten in paniek weg omdat ze geen liefde en vrede konden verdragen. En ik vond vrede toen ik deze dierbare stem tot mij hoorde zeggen: “Goed, als u katholiek bent, vertel me dan eens Gods geboden.”

Wat een bedroevende poging. Ik wist dat er tien geboden waren, maar verder niets. Wat moest ik nu doen? Mijn moeder had mij altijd over het eerste gebod van de liefde verteld. Hoe moest ik hier uit zien te komen? Ik die dacht dat ik mij uit elke situatie kon praten door mijzelf te rechtvaardigen en te verdedigen, werd nu met “de waarheid” geconfronteerd, en zo begon ik te zeggen: “Heb God en uw naaste lief zoals uzelf.” “Heel goed”, hoorde ik antwoorden, “hebt u hen bemind?” En ik zei “jawel, jawel, jawel.” Toen ik een “Neen!” als antwoord terugkreeg, was het alsof ik een bliksemschicht door mij voelde heen gaan, maar niet opmerkte waar deze mij had geraakt. Bron: www.gloriapolo.net

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 9)
“Neen, u hebt de Heer niet boven alles lief gehad en noch minder uw naast als uzelf! U hebt een God gemaakt die zich moest aanpassen aan uw leven en dan nog enkel in ogenblikken van radeloosheid! U knielde enkel voor hem wanneer u arm was, wanneer uw familie nederig was, toen u uw studies wou aanvatten! Toen bad u wel dagelijks en knielde u lange tijd neer voor de Heer, Hem smekend en vragend om u uit uw armoede te halen om iemand met een belangrijke functie te kunnen worden. Elke keer als u in nood was en geld nodig had, heb je de rozenkrans gebeden. Heer, zend me geld! Dat was uw verhouding met de Heer!”

Ik moest inderdaad toegeven dat ik God enkel zag als een geldautomaat. Ik greep naar de Rozenkrans en verwachtte geld als tegen dienst. Dat was mijn verhouding met de Heer. Er werd mijn getoond hoe ik, van zodra ik tandarts was en wat naam had gemaakt, de Heer “te klein” voor mij werd en mijzelf begon beter te achten. Ik toonde niet de minste liefde voor de Heer. Dankbaar zijn? Nooit! Niet eens toen ik mijn ogen opende ’s ochtends, zei ik: “Dank u, Heer, voor deze nieuwe dag dat u mij hebt gegeven, dank u voor mijn gezondheid, voor het welzijn van mijn kinderen, omdat ik een dak boven mijn hoofd heb en ik heb medelijden met hen die gen dank over hun hoofd hebben, noch iets om te eten!” Niets van dit alles! Zo ondankbaar was ik!

Bovendien had ik zo een minachting voor de Heer dat ik meer in het geluk van Mercurius en Venus geloofde dan in Hem. Ik was zo afgeleid door de astrologie, dat de sterren mijn leven begonnen te leiden en ik verdwaalde in allerlei wereldse leertellingen. Ik begon te geloven dat in reïncarnatie. Ik vergat Gods barmhartigheid en dat de Heer Zijn bloed voor mij heeft opgeofferd.

Ik werd ondervraagd over de Tien Geboden en zij toonden mij dat ik genoegen had van het leven en God enkel liefhad met woorden, en dat ik in werkelijkheid satan aanbad. Ooit kwam er een vrouw langs in mijn praktijk om haar “magische geluksbrengers” aan te bieden. Ik antwoordde dat ik daar niet in geloofde, maar liet ze toch maar hier te laten omdat men immers nooit weet? In een hoek waar geen patiënten komen had ik een hoefijzer en een cactus gezet, in de veronderstelling dat ik hiermee negatieve energieën kon afweren.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 10)
Hoe beschaamd voelde ik mij door dit alles. Er werd een analyse gemaakt van mijn leven, aan de hand van de Tien Geboden. Er werd mij getoond hoe ik met mijn naasten omging. Er werd mij getoond hoe ik aanvankelijk God nog liefhad en nog niet te ver van hem was verwijderd wanneer ik nog niet betrokken was rond het atheïsme, maar met dezelfde tong waarmee ik toen God aanbad, zou ik later inbeuken tegen alles rond de mensheid. Ik bekritiseerde iedereen. Ik stak een vinger uit naar iedereen, ik, de immer heilige Gloria. En er werd mij getoond hoe ik vol was van afgunst en ondankbaarheid. Ik heb nooit ten volle de liefde van mijn ouders en hun onbaatzuchtige inzet om mij te helpen met mijn studies, om mij omhoog te helpen, erkend. Van zodra ik tandarts was werden zij te min voor mij. Ik voelde mij zelfs beschaamd voor mijn moeder, omwille van haar eenvoud, nederigheid en armoede.

Hoe was mijn gedrag als echtgenote? Wie was ik? Ik klaagde dag in, dag uit, van bij de aanvang van de dag. Toen mijn man “goedemorgen” zei, antwoordde ik “wat bedoel je hier nu mee? Kijk hoe het buiten regent!” Ik beklaagde mij voortdurend over mijn kinderen. Er werd mij getoond dat ik nooit enige liefde of emotie voelde voor mijn naaste, mijn broers en zussen. En de Heer vertelde mij: “U schonk nooit aandacht aan de zieken, hield hen nooit een gezelschap in hun eenzaamheid. Nooit had u eens enig medelijden voor een kind zonder ouders, voor al die lijdende kinderen.” Ik had een hart van steen. Kort samengevat: ik was diep gebuisd op mijn examen over de Tien Geboden.

Het was vreselijk, vernietigend voor mij. Ik bevond mij in totale wanorde. En ik die op voorhand fier was dacht dat ze mij nooit zouden kunnen beschuldigen van het doden van iemand.

Ik deed bijvoorbeeld boodschappen voor de noodlijdenden, maar deed het nooit uit liefde, maar enkel om mijn imago op te poetsen, opdat het voor iedereen “vroom” zou lijken om te zien hoe goed ik was en ik voelde er een soort van genoegen bij om mensen in nood te bewerken.

Ik vertelde hen dan dingen als “neem deze boodschappen aan, maar neem dan mijn plaats in tijdens de vergadering van de leerkrachten met de ouders, omdat ik er de tijd niet voor heb. En dat is waarom ik dingen aan de mensen gaf, om invloed te kunnen hebben op hen en hen te kunnen bewerken. Daarnaast hield ik ervan dat de mensen mijn loofden, alsof ik een heilige was. Ik bouwde een imago voor mijzelf op.

De Heer vertelde mij: “U had een God, ja! Een God van geld! U liet u oordelen door het geld! Hierdoor zonk u in de diepte en verwijderde u zich van uw God.”

We waren inderdaad rijk, maar de zaken keerden. Ons geld raakte op en we zetten ons diep in de schulden. Daarom kon ik mij niet langer houden toen er mij werd verteld dat het geld mijn god was, en ik schreeuwde het uit: “Welk geld? Op aarde liet ik enkel vele schulden achter!” En dat was alles wat ik zei… Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 11)
Toen ik ondervraagd werd over het tweede gebod: “Zweer niet ijdel, vloek, noch spot”, zag ik diep bedroefd aan dat ik als kleine meid, gewiekt leerde dat leugen een uitstekende wijze waren om de zware straffen van mijn moeder te ontlopen. Ik ging hand in hand satan, de vader der leugens, en ik werd een leugenaar. En zoals mijn zonden groter werden, werden ook mijn leugens groter. Ik merkte mijn moeders eerbied voor de Heer op en hoe Zijn Naam heilig voor haar was en zo gebruikte ik dit als wapen tegen haar en begon ik ijdel te zweren. Ik zei “Moeder, ik zweer op God…” en zo vermeed ik straffen. Stel u mijn leugens voor! De meest Heilige naam van de Heer plaatsend in mijn verdorvenheid, omdat ik op dat gebied vol van modder en zonde was.

En zo, mijn medemensen, leerde ik dat woorden hun inhoud hadden, want elke keer dat mijn moeder het tegen mij opnam, zei ik: “Moeder, als ik tegen u zou durven te liegen, laat de bliksem mij dan treffen!” En al waren deze woorden tegen dan vervlogen, de bliksem was mij niet vergeten en trof me waarlijk zwaar en liet mij half verkoold achter, en is het enkel dankzij Gods genade dat ik hier ben.

Er werd mij getoond hoe ik, die mijzelf een “goede katholiek” noemde, nooit mijn woord hield en steeds Gods naam ijdel misbruikte.

Het trof mij hoe te zien, toen God langskwam, hoe al die vreselijke en angstaanjagende schepselen rondom mij, zichzelf in aanbidding voor Hem neerwierpen. Ik zag de Heilige Maagd geknield zitten aan de voeten van de Heer, voor mij bidden, zelf smeken om genade, terwijl ik, een diep bevuilde zondares, mijzelf bleef verdedigen tegenover met God. Ik, die mezelf zo rechtschapen vond , stond hier nu klagend en vloekend tegenover de Heer.

Bron: http://www.gloriapolo.net/

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 12)
Toen het tijd werd voor het derde gebod “Heilig steeds de dag des Heren”, voelde ik een vreselijke en intense pijn. De stem vertelde mij hoe ik vier tot vijf uren per dag overhad voor mijn lichaam, maar nog geen tien minuten tijd had voor een woord van oprechte liefde, van dank of enig gebed voor de Heer. De Rozenkrans kon niet vlug genoeg gebeden zijn en ik zei daarbovenop nog; “Ik kan deze wel bidden tijdens de reclameonderbrekingen van mijn lievelingsprogramma’s.” God toonde mij zijn nooit eindigende ondankbaarheid jegens Hem. Ik werd ook op mijn houding gewezen toen ik geen zins had om naar de Heilige Mis te gaan: “Maar mama, God is overal, waarom moet ik dan naar de Kerk gaan?”. Uiteraard kwamen zo’n opmerkingen mij zeer gelegen uit. De stem vertelde mij ook hoe de Heer 24 uur per dag over mij waakte, maar ik bad nooit en had op zondag zelfs geen dankwoordje over voor Hem, om enige dankbaarheid of liefde te tonen of aanvaardde nooit dat het bijwonen van de Heilige Mis voedsel voor mijn ziel was. Neen, in plaats daarvan zorgde ik voor mijn lichaam. Ik was een slaaf van mijn lichaam, maar ik vergat één klein detail: dat ik een ziel had waar ik nooit zorg voor droeg. Ik voedde mijn ziel nooit met de woorden van God omdat ik dacht dat zij die Gods woord lazen gekken waren of zouden worden.

Aan de sacramenten had ik niets, integendeel, ik preekte dat ik nooit te biechten ging bij die oude mannen die veel slechter waren dan ik. Ik deed dat omdat dit, te midden van mijn vuiligheid, nog goed uitkwam ook. De duivel hield mij weg van de biecht en zo nam hij ook de zuiverheid en de genezing van mijn ziel weg en elke keer dat ik zondigde moest ik de prijs betalen: midden de witte reinheid van mijn ziel, plaatste satan zijn vlekken, zijn donkere vlekken. Mijn biecht bij mijn Eerste Communie, werd meteen ook mijn laatste goede biecht. Van dan af was ik onwaardig om God nog te ontvangen. Het gebrek aan samenhang in mijn leven bereikte zo’n hoogte dat ik het Heilige Sacrament van de Communie belasterde en uitdaagde met de woorden: “Wat heilig sacrament? Kunt u zich voorstellen dat God leeft in een onnozel stuk brood? Men zou voor de priesters wat zoetigheid over die wafel moeten spreiden, zodat de hostie toch nog naar iets smaakt!” Zo laag was ik gevallen tegenover God.

Nooit voedde ik mijn ziel en om de zaken nog erger te maken begon ik de priesters voortdurend te bekritiseren. U zou moeten zien hoeveel pijn mij dit veroorzaakte! Sinds ik klein begon ik reeds priesters thuis uit te dagen. Mijn vader vertelde mij dat die kerels vrouwenlopers waren en het veel beter hadden dan ons. En we bleven dat maar zeggen. En mijn Her zei me:

“Wie denkt u wel dat u bent dat u van uzelf God kan maken en mijn gezalfden mag veroordelen? Het zijn mensen, en de heiligheid van een priester wordt gebouwd door zijn gemeenschap die bid, liefheeft en hem ondersteunt. Als een priester zondigt, wordt zijn gemeenschap ter verantwoording geroepen, niet hem!” De Heer toonde mij dat elke keer wanneer ik een priester beledigde, de duivels nog meer gehecht werden aan mij. Daarnaast had ik een bepaalde priester van homoseksualiteit beschuldigd en de hele gemeenschap liep hierin. U kunt zich nogal voorstellen hoeveel kwaad ik hiermee aanrichtte. Het was ronduit beschamend. Daarom kan ik niet genoeg zeggen: bekritiseer niet, maar bid!

Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 13)
Bij het vierde gebod, vader en moeder zult gij eren, toonde de Heer mij, zoals ik al verteld heb, hoe ondankbaar ik tegenover Hem was. Ik maakte steeds opnieuw mijn beklag over hen en vervloekte hen ook omdat zij mij niet alles konden geven wat mijn vrienden hadden. Ik waardeerde nooit wat zij voor mij deden, zelfs in zoverre dat ik nu moet toegeven dat ik mijn moeder niet kende omdat haar “niveau” te laag was voor mij. Het was afschuwelijk om deze film over mij te zien, een vrouw zonder God en hoe deze goddeloze vrouw alles rondom haar kon afbreken. Maar het ergste was dat ik van mijzelf dacht dat ik een voorbeeldige en heilige vrouw was.

De Heer toonde mij ook hoe ik over dit gebod dacht door eenvoudig de dokters- en apothekerskosten voor hen te betalen als ze ziek waren, terwijl de echte reden was om hen te manipuleren en er voordeel uit te halen, daar alles bij mij rond het geld draaide. Geld maakte mij “gelukkig” en ze werden mij te min.

Weet u wat werkelijk pijn doet? Mijn vader die diep weende omdat hij dacht, ondanks hij een goede vader was die mij leerde om hard te werken, ondernemend en eerlijk te zijn, dat hij een belangrijk punt vergeten was: dat ik een ziel had en hij dacht dat hij mij met zijn voorbeeld moest leiden, en dat de oorzaak was van mijn falen, want in werkelijkheid was hij een rokkenjager en hij genoot ervan om mij moeder en iedereen te vertellen dat hij meerdere vrouwen in zijn leven had. Daarnaast was hij een roker en een dronkaard. Deze onvolmaaktheden maakten hem trots, omdat hij dacht dat het deugden waren in plaats van onvolmaaktheden. Ik zag hoe mij moeder haar tranen bedekte toen mijn vader over de andere vrouwen begon te praten. Ik was vol woede en haat. Deze haat leidde tot mijn spirituele dood. Ik aanschouwde met vreselijke toorn hoe mijn vader mij moeder tegenover iedereen vernederde. Ik kwam hiertegen in opstand en vertelde mijn moeder dat ik nooit zou worden zoals zij: “Dat is waarom wij vrouwen als waardeloos worden beschouwd, omwille van vrouwen zoals u, zonder enige zelfrespect en enige trots en hun zo door de mannen laten vertrappelen.” Toen ik volwassen was, zei ik tot mijn vader: “Nooit of nooit zal ik mij door een man laten vernederen zoals u mijn moeder vernederde. Als er mij ooit een man ontrouw wordt, zal hij het geweten hebben!” Toen sloeg hij mij en daagde mij uit: “Denk er niet eens aan!” Mijn vader was erg op zichzelf gesteld en ik herhaalde: “Zelfs wanneer u mij slaat of vermoordt, zal de man die mij ooit huwt en ontrouw is, het geweten hebben zodat zij zullen begrijpen hoe vrouwen lijden wanneer mannen hen ontzien.”.

Vol haat en woede begon ik mijn moeder te aan te raden dat zij, op de dag dat ik genoeg geld zou hebben, hem moest verlaten en dit ondanks het feit dat ik werkelijk van hem hield: “U moet u niet verder ophouden met mannen zoals hem! Wees waardig en laat hem dit zien!” Kunt u zich inbeelden? Ik zat in een complot om mijn ouders te doen scheiden!

Mijn moeder zei: “Neen, liefste, uiteraard doet dit pijn, maar ik heb mijzelf opgeofferd omwille van mijn zeven kinderen en omdat uw vader, op het einde van de dag, een goede vader is en ik het niet zou kunnen maken om uw vader van u weg te nemen. En wie zal er nog voor zijn redding bidden wanneer ik hem verlaat. Ik ben de enige die voor hem kan bidden opdat hij zou worden gered, omdat de pijn en het lijden mij één maakt met de pijn van Jezus aan het Kruis. Elke dag vertel ik aan de Heer dat mijn lijden niets is, vergeleken met Zijn lijden aan het Kruis en vraag ik Hem beleefd om mijn man en kinderen te sparen.”

Ik begreep dit niet. Mijn woede werd nog groter en veranderde mijn leven. Ik werd opstandig en begon mijn wens bekend te maken om de vrouwen te verdedigen. Ik begon abortus, het samenwonen en de echtscheiding te verdedigen en was voorstander geworden van het principe van “oog om oog, tand om tand”. Ook al ben ik zelf nooit ontrouw geweest begon ik schade aan te richten door mijn advies.

Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 14)
Toen wij bij het vijfde gebod kwamen toonde de Heer met een vreselijke moord en vertelde er mij meteen bij dat ik het was die deze ernstigste en afschuwelijkste misdaad had begaan vóór zijn ogen: een abortus. Het geld dat ik intussen had verworven, gaf mij de macht om diverse abortussen te bekostigen omdat ik vond dat vrouwen het recht hadden om te kiezen wanneer ze zwanger wilden worden of niet. Ik keek in het “Boek des Levens” en ik voelde mij in de grond zakken van schaamte toen ik een veertienjarig meisje had aanbevolen om haar kindje te aborteren. Eén maal men vergiftigd is blijft er niets goed meer over, want alles rondom u raakt ook verdorven. Ik was de rotte appel in de mand.

En dan waren er de overige meisjes, drie van mijn nichtjes en de vriendin van mijn neefje. Hun ouders lieten hen bij mij komen omdat ik geld had en met hen over de mode, de verlokkelijkheid, en over het pronken met hun lichaam kon “meepraten”. Hoe heb ik hen uitgebuit! Minderjarigen die daarop andere zonden begingen en nog meer abortussen lieten uitvoeren, omdat ik hen had aanbevolen om geen “simpele zielen” te zijn door naar hun moeder te luisteren die hen sprak over de deugdzaamheid en de maagdelijkheid en alle andere “voorbijgestreefde" zaken die ingegeven zijn door een tweeduizend jaar oude Bijbel en door priesters die zich weigeren aan te passen aan deze “moderne tijden". Ik bracht hen bij hoe zij hun leven moesten organiseren om een zogenaamde “volmaakte” vrouw te worden.

Die vriendin van mijn neefje, amper veertien jaar oud, kwam op een dag bij mij langs in mijn praktijk (ik zag dit in het Boek des Levens) en ze vertelde mij in tranen: “Gloria, ik ben nog een kind en reeds zwanger!” Ik schold haar uit en zei haar nog: “Heb ik u niet geleerd wat contraceptie is?” Het meisje antwoordde: “Ja, maar het werkte niet!”. De Heer had haar tot mij gezonden omdat ze niet zou verloren gaan en haar zou aanraden om juist geen abortus te plegen! Abortus is een zware keten die aan ons hangt en waar we moeten mee rondlopen, het is een pijn die nooit eindigt. Het is de leegheid van een moordenaar te zijn en het ergste wat men een kind kan aandoen.

In plaats van haar te vertellen over de Heer, gaf ik haar geld om op een “goede plaats” een abortus te laten uitvoeren, zodat er later in haar leven geen verwikkelingen zouden optreden. En zo “sponsorde” ik meerdere abortussen. Elke keer dat het bloed van een kind stroomt is dit als de Holocaust van satan, een Holocaust waarbij de Heer huivert en trilt. In het Boek des Levens zag ik hoe onze ziel wordt gevormd vanaf het ogenblik dat het zaad de eicel binnentreedt. Dan ontstaat er een mooie vonk een licht dat straalt van de zon van de Heer. Van zodra de schoot van moeder bevrucht is, licht deze op met de helderheid van de ziel. Bij een abortus schreeuwt en kreunt deze ziel, ook al heeft het nog geen ogen of vlees. Wanneer een kind wordt vermoord dan schudt het hevig de hemel door elkaar en is er geween te horen. In de hel wordt dezelfde schreeuw op dezelfde toonhoogte aangehouden, maar dan van vreugde. Onmiddellijk hierop breken de zegels van hel door en komen de monsters naar de aarde om de mensheid te kwellen en deze blijvend slaaf te maken van het vlees en alle andere slechte dingen die nog moeten komen.

Hoeveel kinderen worden er dagelijks niet gedood? Elk gedood kind is een overwinning voor de duivel. De prijs van een onschuldig bloed is de bevrijding van nog meer demonen. Ik werd met dat bloed gewassen en mijn ziel werd volledig zwart. Na deze abortussen, had ik geen begrip meer van wat zonde was. Alles werd door mij gerechtvaardigd. Het was verschrikkelijk om zien welke schuld ik aan de duivel moest betalen en ja, ook voor deze kinderen die ik had gedood omdat ik een spiraaltje had gebruikt. Het was pijnlijk om te moeten beseffen hoeveel kinderen er waren opgewekt die door mijn schuld uiteengespatte zonnetjes waren geworden die met een schreeuw uit de handen van de God de Vader werden gerukt. Geen wonder dat ik altijd onaangenaam en depressief was en steeds met een nors gelaat rondliep, verbitterd en gefrustreerd. Ik was een babykiller geworden. Een moordende machine!

Dit bracht mij dieper in de afgrond. Hoe kon ik beweren dat ik nooit iemand had gedood. En wat dan over hen die mij niet aanstonden, haatte, of die mij last bezorgden? Ook daar was ik een moordenaar, omdat mensen niet alleen sterven van geweerschoten. Het volstaat om hen te haten en hen kwaad te doen of jaloers te zijn op hen. Ook dat doodt!
Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 15)
Wat het zesde gebod betreft dacht ik dat men daar geen “vuil” zou kunnen vinden. Ik had geen andere verhoudingen en was mijn hele leven trouw gebleven aan mijn man, mijn echtgenoot, maar er werd mij getoond hoe ik elke keer, wanneer ik pronkte met mijn borsten in te diepe uitsnijdingen en spannende kledij droeg, ik andere mannen ophitste om naar mij te kijken om hen zo op onzuivere gedachten te brengen en hen te doen zondigen. En op deze wijze deed ik mee aan het overspel.

Andere vrouwen, die door hun mannen waren bedrogen, gaf ik de raad om eveneens ontrouw te zijn aan hun mannen, in plaats van hen vergiffenis te schenken. Meer nog, ik gaf hen de raad uit de echt te scheiden. Dit is een ernstige overtreding van het gebod op het overspel.

En zo kwam ik tot het besef dat de zonden van het vlees verschrikkelijk waren en veroordeeld dienden te worden, ook al keurt de wereld van vandaag deze goed en zegt deze dat we dit dierlijk gedrag moeten aanhouden. Jammerlijk liet ik de hand van de Heer los, want de zonden zijn in de gedachten, in de ziel en in de daden.

Het was pijnlijk om zien hoe al deze zonden, bijvoorbeeld de zonde van mijn vaders overspel, schade toebracht en de kinderen en hen verscheurde. Het maakte mij ontstemd tegenover mannen en het maakte ook mijn drie broers tot exacte kopieën van mijn vader, rokkenjagers, macho’s en dronkaards. Zij beseften niet hoeveel geweld zij hun kinderen aandeden. Daarom weende mijn vader zo pijnlijk, toen hij zag dat zijn zonde door zijn zonen en dochters werden overgeërfd en daardoor schade toebrachten aan Gods werk.
Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 16)
Over wat het stelen aangaat, het zevende gebod, beschouwde ik mezelf als de eerlijkheid zelve. De Heer toonde mij hoe, terwijl ik thuis het voedsel verspilde, de rest van de wereld van honger ontbeerde en vertelde mij:

“Ik was hongerig en kijk wat u gedaan heb met wat Ik u heb gegeven en hoe u het hebt verkwist. Ik had kou en zie hoe u verslaafd was aan uiterlijk vertoon en mode, hoe u tonnen geld hebt verspild aan vermageringspillen en –behandelingen. Met andere woorden: u maakte een god van uw lichaam.”

Het toonde mij hoe ik medeplichtig was aan de ellende van mijn land. Toen toonde Hij mij ook dat, telkens ik iemand belasterde, ik deze van zijn of haar eer beroofde. Het is beter van iemand iets te stelen omdat u dat kunt teruggeven, maar iemand zijn eer afnemen is veel moeilijker om goed te maken. Ik ontnam mijn kinderen de genade om thuis een moeder te hebben, een liefhebbende en zachte moeder, en niet de moeder die steeds buiten was en hen voor de televisie, computer of de videospelletjes achterliet. Om mijn geweten te sussen, kocht ik hen allerlei dure kledij. Wat ik nog het ergste vond was dat ik mijn eigen moeder zag, die, alhoewel zij een heilige moeder was, zichzelf steeds afvroeg of ze wel goed genoeg was voor ons, die ons liefhad en ons op onze fouten terechtwees. Aldus dacht ik: “Wat met mij? Ik heb mijn kinderen niets gegeven! Hoe angstwekkend, wat een vreselijke pijn.”

Ik voelde me bij dit alles diep beschaamd, want in het “Boek des Levens” krijgt men alles te zien zoals in een film. En ik zag mijn kinderen die onder elkaar zeiden: “Laat ons hopen dat moeder laat thuis komt, hopelijk ziet ze vast in het verkeer, omdat ze werkelijk vervelend is en altijd klaagt.” Hoe bedroefd is om uw driejarige jongen en een iets ouder meisje dit te moeten horen zeggen. Eigenlijk heb ik hun moeder ontstolen. Ik heb ook de vrede des huizes gestolen, die ik verondersteld was te schenken. Ik heb hen niet onderwezen over God, noch over de liefde voor hun naaste. Alles is nochtans heel eenvoudig: wanneer er geen liefde voor de naaste is, kan er ook geen liefde voor God zijn en waar er geen genade heerst kan er ook geen liefde voor God zijn. Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 17)
Omdat God liefde is, zal ik u wat vertellen over de achterklap en het liegen, het achtste en het ook het negende gebod, wees steeds kuis in uw gemoed, en hoe mijn leven gevuld was met valse getuigenissen. Ik was deskundig in het liegen. Satan werd mijn vader. Men kan slechts één tot vader hebben, God of satan.

En als God liefde is en ik de haat, wie is dan mijn vader? Het antwoord ligt niet veraf. En als God me aanspreekt over vergevingsgezindheid en over het liefhebben van zij die u hebben gekwetst en ik hierop heb geantwoord dat ik hen alles zou betaald zetten, wie is dan mijn vader? Er bestaan geen onschuldige leugens of wat dan ook in die aard. Het zijn allemaal leugens en satan is hun vader. Mij zonden van het woord waren heel verschrikkelijk! Ik zag hoeveel schade ik met mijn tong heb aangebracht: elke keer is laster sprak over personen, elke keer ik plezier maakte en ik iemand een bijnaam gaf. Hoeveel pijn bracht dit deze persoon pijn toe! Hoeveel pijn bracht deze bijnaam toe? Ik kon iemand belachelijk maken over diens zwaarlijvigheid en aldus een minderwaardigheidscomplex bezorgen, enkel door te vertellen hoe vet ze waren. O, hoeveel slecht heb ik aangericht, omdat woorden steeds overgaan in daden.

Toen ik de uitslag krijg over mijn examen over de tien geboden, kwam al mijn slechte voort uit de begerigheid, het waanzinnige verlangen. I dacht altijd dat ik slechts gelukkig kon zijn wanneer ik veel geld bezat en zo werd dit voor mij een bezetenheid. Hoe erg! Hoe meer geld ik bezat, hoe slechter dit voor mijn ziel was. Ik had zelfs ooit aan zelfmoord gedacht. Ik had zoveel geld, en toch voelde ik mij alleen, leeg, onaangenaam en teleurgesteld. Deze gulzigheid naar het geld was het pad dat mij verdwaalde en wegbracht van de hand van de Heer!
Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 18)
Na mijn test over de tien geboden werd mij het Boek des Levens getoond. Ik wou dat ik woorden had om het te beschrijven. Mijn Boek des Levens begon bij de ontvangenis, toen de cellen van mijn ouders zich verenigden. Bijna onmiddellijk ontstond er een mooie vonk, een mooie explosie waarbij een ziel ontstond, mij ziel, gemaakt door de hand van God de Vader, zo’n waarachtig mooie God. Zo prachtig! Een God die 24 uur per dag naar mij omkeek. Wat ik als een straf aanzag was in feite niets anders dan Zijn liefde, omdat Hij niet naar het uiterlijke keek, maar naar de ziel en hoe Hij aanschouwde hoe ik afdwaalde van het pad van de redding.

Nu moet ik u een voorbeeld geven over de schoonheid van het Boek des Levens. Ik was heel schijnheilig. Ik zei tegen iemand: “O, wat ziet u er mooi uit in dat kleed, het staat u echt goed”, maar binnen in mijzelf dacht ik, “wat een afschuwelijke kledij en zij denkt dan nog van haar zelf dat ze een koningin is!” In het Boek des Levens staat precies genoteerd hoe ik daarover dacht: naast mijn woorden die ik had gezegd stond immers ook de uitstraling van mijn ziel en de manier hoe ik er over dacht. Al mijn leugens werden onthuld zodat men ze kon zien. Hoe dikwijls heb ik niet gespijbeld omdat mijn moeder me niet zo maar overal heen liet gaan. Ik loog tegen haar dat ik met vrienden naar de bibliotheek ging om er aan een opdracht voor de school te werken en mijn moeder liep hier in. In werkelijkheid gingen we tezamen naar een seksfilm gaan kijken of naar een café om te gaan drinken. Maar mijn moeder zag mijn leven en niets werd haar verzwegen.

Het Boek des Levens is erg mooi. Mijn ouders gaven mij bananen, guavepasta en melk mee naar school omdat ze erg arm waren toen ik klein was. Ik schonk er nooit aandacht aan, maar toen ik de bananen opat, gooide ik de schil telkens zo maar weg, zonder er bij stil te staan dat dit iemand pijn kon doen. De Heer toonde mij dit ook wie het was die viel over die bananenschil en hoe dat deze persoon kon hebben gedood en dit omwille van mijn tekortkoming aan barmhartigheid. De enkele keer dat ik een goede biecht deed, met spijt en berouw, was toen een vrouw me teveel wisselgeld had teruggegeven in een kruidenierswinkel te Bogota. De kassierster had me 4.500 peso’s te veel weergegeven Mijn vader had ons geleerd om altijd eerlijk te zijn en nooit iemands geld te stelen. Ik merkte haar vergissing op toen ik naar mijn praktijk ging.

“Die stomme koe heeft mij 4.500 peso’s te veel weergegeven en nu moet ik terugkeren! Er was een hele verkeersopstopping en daarom besloot ik om niet terug te gaan. Hoe kon ik, achteraf gezien, zo stom zijn! Maar het schuldgevoel achtervolgde mij omdat mijn vader het zaad van de eerlijkheid zo nadrukkelijk bij mij had ingebracht. Ik ging ’s zondags te biechten en ik beschuldigde mezelf ervan dat ik 4.500 peso’s gestolen had en ik het niet had teruggegeven. Ik sloeg zelfs geen echt op de woorden van de priester. De duivel kon mij niet echt beschuldigen van “stelen”, maar weet u wat de Heer mij vertelde: “U hebt dit gebrek aan liefdadigheid niet goed gemaakt. Voor u was dit wisselgeld, maar voor haar was het drie dagen werken voor voedsel.” Het pijnlijkste was toen Hij mij toonde hoe deze vrouw hierdoor een aantal dagen honger had geleden. Omwille van mijn hebzucht, hadden ook haar twee kinderen honger geleden. Zo toonde de Heer mij de zaken: hoe anderen lijden door onze daden.
Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 19)
Toen vroeg de Heer: “Welke geestelijke waarden hebt u bijgebracht?” Spirituele waarden? Mijn handen waren leeg! Toen zei hij: “waarom diende u te beschikken over twee flats, huizen en kantoren? U dacht dat u een dat u een succesvol beroep had. Wat hebt u met de talenten gedaan die Ik u geschonken heb? U kan mij zelf het stof van de stenen van uw bezit niet tonen!”
“Talenten?” dacht ik.
“U had een opdracht, de opdracht om het koninkrijk der liefde te verdedigen, Gods koninkrijk!”

Gods koninkrijk? Ik was vergeten dat ik een ziel had en mij amper bewust was van mijn talenten die uit Gods genadevolle handen voortkwamen. De Heer bleef mij aanspreken over mijn gebrek aan liefdadigheid. Toen sprak Hij mij over mijn geestelijke dood. Ik was in leven, maar tegelijkertijd dood, of wat u kunt noemen “spiritueel dood.” Ik was als een hatende ziel. Als een vreselijk norse en kieskeurige ziel die elkeen kwetst, vol met zonden. Aan de buitenkant zag mijn ziel er mooi uit, netjes gekleed en goed ruikend, maar aan de binnenzijde was het één grote stank, levend in de duisternis en aan de rand van de afgrond. Geen wonder dat ik neerslachtig en pessimistisch was! En hij vertelde mij:

“Uw geestelijke dood begon toen uw gevoelens voor uw medemens stopten! Ik waarschuwde u elke keer opnieuw door u telkens hun ellende te tonen. U zag berichtgeving over moorden, ontvoeringen, vluchtelingenkampen en met uw tong zei u enkel uiterlijk : “arme mensen, hoe erg,” maar u voelde niets met hen mee. U voelde niets in uw hart. De zonde maakte uw hart van steen. Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 20)
U kan zich mijn diep verdriet voorstellen toen mijn boek werd gesloten. Ik voelde een diep berouw voor God, mijn Vader, omdat ik mij zo slecht had gedragen en omdat Hij, ondanks al mijn zonden, vuiligheid, onverschilligheid en al mij vreselijke gevoelens, tot op het laatste ogenblik steeds op zoek was naar mij. Hij stuurde mij altijd tekens, mensen, sprak tot mij, riep mij zelfs schreeuwend toe. Hij nam dingen weg van mij zodat ik naar Hem zou op zoek gaan. Hij wachtte op mij tot op het allerlaatste moment. God smeekt altijd tot iedereen om zich te bekeren.

En ik kon het God niet kwalijk nemen dat Hij mij veroordeeld. Uiteraard niet. Ik had namelijk zelf, uit vrije wil, mijn vader gekozen, maar deze vader was God niet: ik had voor satan gekozen. En God de Vader? Hij is het die genade schenkt aan ieder van ons die zich bekeert. Toen het boek zich sloot merkte ik op dat ik in een diep had viel, met helemaal onderaan een luik. Tijdens mijn val, aanriep ik alle heiligen om mij te redden. U hebt er geen idee van hoeveel heiligen ik mij plots herinnerde, terwijl ik zo’n slechte katholiek was geweest. In aanriep de Heilige Isidorius en Franciscus van Assisi. Toen mijn lijst van heiligen was afgelopen, bleef er dezelfde stilte. Ik voelde een grote leegte en pijn.

Ik dacht dat iedereen op aarde nu allicht zou denken dat ik geleefd had als een heilige, misschien zelfs geduldig wachtend op mij te kunnen aanroepen. En zie waar ik was terechtgekomen. Ik richtte mij ogen op en zag de ogen van mijn moeder. In diepe pijn schreeuwde ik “Mama, hoe beschaamd voel ik mij! Ik ben veroordeeld, mama! Waar ik heen ga, zal ik u nooit meer zien! Maar op dat ogenblik verleende zij haar een mooie genade. Zij was stil, maar haar vingers bewogen en wezen naar boven. Twee pijnlijke schellen vielen van mijn ogen, de schellen van de geestelijke blindheid.” Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 21)
Toen brak er voor mij een mooi moment aan, als één van mijn vroegere patiënten mij vertelde: “Dokter, u bent erg materialistisch en op een zekere dag zult u dit nodig hebben. Als u zich in dreigend gevaar bevindt, vraag dan aan Jezus om u te bedekken men Zijn Bloed, omdat Hij u nooit zal verlaten. Hij betaalde de prijs van het bloed voor u.”

Met deze onmetelijke schaamte en pijn begon ik het uit te schreeuwen: “Jezus Christus, Heer, heb medelijden met mij! Vergeef mij, Heer, geef mij een tweede kans! En dan kwam het mooiste moment er aan, waarvoor ik geen woorden heb om dit te beschrijven. Hij kwam en lichtte mij op uit de vreselijke diepte. Tegelijkertijd wierpen alle vreemde schepselen zich op de grond. Het nam me op en zette mij neer op een platform en vertelde mij me geheel Zijn liefde:

“U zult nu terugkeren en u zult een tweede kans krijgen […], maar niet omwille van het gebed van uw familie. Het is normaal dat zij bidden en het voor u uitschreeuwen. Neen, het is omwille van de gebeden van al diegenen die u vreemd zijn die hebben geweend, hebben gebeden en hun harten hebben verheven uit immense liefde voor u.”

En toen zag ik vele kleine lichtjes, als kleine vlammetjes van liefde oplichten. Ik zag de mensen die voor mij hadden gebeden. Maar er was ook een grote vlam, de vlam die het meeste licht gaf en ook deze die de meeste liefde schonk. Ik probeerde te zien wie deze persoon was. De Heer vertelde mij: “Deze persoon die zielsveel van u houdt, kent u niet eens.” Hij toonde mij hoe deze man de krant van de vorige dag had gezien, een arme boer wie leefde aan de voet van het “Sierra Nevada de Santa Marta-gebergte [Noord Colombia]. Hij had nog amper te eten wan de guerilla had zijn boerderijtje geplunderd en zelfs de kippen meegenomen. Ook dreigden ze zijn oudste zoon mee te nemen. Hij was nu naar het dorp gegaan om de Heilige Mis bij te wonen. Tijdens de Heilige Mis dankte hij de Heer voor zijn gezondheid, voor het behoud van zijn kinderen en voor alles wat de Heer hem gaf.

Hij besloot zijn gebed met: “Heer, ik hou van u. U komt lof en eer toe.” Ondanks zijn armoede bestond zijn gebed enkel uit dank en lof. In zijn jas bevonden zich nog een paar muntstukken en gij stak één ervan in het offerblok. Daarna ging hij wat rietsuiker aankopen In de winkel hadden zij het in een krantenpapier [El Espectador] van de voorgaande dag gewikkeld. Er was een foto van mij te zien, volledig verbrand. Toen die man dat nieuws vernam, zelfs zonder het artikel volledig te lezen, viel hij ter aarde en begon met de diepste liefde te wenen en zei:

“Vader, Heer, heb medelijden met mijn kleine zus. Heer, spaar haar. Als u haar spaart, beloof ik u dat ik op bedevaart ga na Onze Lieve Heer van Buga [zuidwest Colombia], maar alstublieft, spaar haar!”

Stel u voor, een arme man die niet jammerde, noch verwenste omdat hij het hongerig had, maar hij bezat wel de gave van lief te hebben. Zo’n grote liefde, die zelfs bereid was het hele land te doorkruisen, voor iemand die hij zelfs niet kende.

“Dat is liefde voor uw medemens” […] en daarop zei hij: “Nu zult u terug gaan, maar u zult het geen duizendmaal herhalen, maar u zult het duizendmaal duizend maal herhalen. En wee aan hen die hun levenswandel niet veranderen ondanks u te hebben gehoord, want zij zullen strenger worden geoordeeld, net als u strenger zal worden geoordeeld wanneer u terug zult komen naar hier. Hetzelfde geldt voor mijn gezalfden en de priesters, omdat er geen grotere doofheid bestaat als deze van een persoon die weigert te horen.”
Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 22)
Mijn lichaam bevond zich een hele tijd in coma. Mijn longen en nieren werkten niet meer en ik werd kunstmatig verder in leven gehouden. Ik was klinisch dood en de dokters, die mij opgaven en wilden laten sterven, werden tegengehouden door mijn zus, eveneens dokter, die er op stond dat de apparatuur aangesloten bleef en zei dat ze niet God waren en niet het recht hadden om te beslissen over leven en dood. En ik, ik had terwijl altijd zelf euthanasie en het “recht om waardig te sterven” verdedigd. Omdat ze arts was mocht zij over mij waken en bij mij blijven. Zo kon zij de euthanasie verhinderen.

Ik keerde terug in mijn lichaam terwijl ik dus lag te sterven. Toen de Heer in één ogenblik mijn longen en nieren genas, stonden de artsen helemaal sprakeloos. Ze hadden mij niet eens aan de nierdialyse gelegd, omdat ze dachten dat het toch geen zin meer had. Op een gegeven moment begon ook mij hart opnieuw te werken en had ik geen machines meer nodig om in leven te blijven. Langzaam knapte ik helemaal op.

Het enige obstakel was dat ik nog gevoelloos was van mijn middel tot aan mijn voeten. Na een maand zeiden de dokters: “Gloria, de Heer verricht wonderen met u., want op de plaatsen van de brandwonden vormt er zich een nieuwe dunne, huid. Maar voor uw benen is elke hoop helaas opgegeven. Er rest ons niets anders meer over dan tot amputatie over te gaan. Dat was een enorme klap voor mij want dagelijks deed ik vier uur lichaamsoefeningen. Het bericht dat ik niet meer op mijn benen zou kunnen staan kwam dus heel hard aan.

Zo brachten ze mij naar de zevende verdieping, klaar voor de operatie. Naast mij lag er een vrouw wiens benen reeds waren geamputeerd. De operatie moest worden overgedaan. Men had haar benen niet ver genoeg geamputeerd. Toen ik haar verhaal aanhoorde, maakte dit mij diep bedroefd. Nog nooit had ik de Heer bedankt voor mijn voeten, integendeel: ik, die aanleg had om te verdikken, hongerde en deed oefeningen als een gek en gaf een vermogen uit om er elegant uit te zien…zie nu mijn benen: roetzwart, verbrand, zonder vlees, maar het is wel de eerste keer dat ik God bedank dat ik ze nog heb!

Toen begon ik te bidden: “Heer, ik dank u voor mijn voeten en ik smeek u dat ik ze mag behouden; zodat ik weer kan lopen. Alstublieft, laat mij mijn benen behouden!”. Op datzelfde ogenblik kreeg ik weer gevoel in mijn benen, er ontstond weer bloedcirculatie.
Bron: http://www.gloriapolo.net/

.

Dr. Gloria Polo's terugkeer (deel 23)
Toen de maandag daarop de chirurgen kwamen om mij te opereren, stonden ze andermaal voor een raadsel. Mijn benen hadden een normale kleur en alles was weer goed. Ze stonden opnieuw perplex, betasten mijn voeten en konden het niet geloven! Ik zei tot een van hen: “Dokter, mijn voeten doen vreselijke pijn, maak nog nooit was er iemand zo gelukkig omdat zijn voeten zo’n pijn deden, dan ik op dit moment!” De dokter antwoordde: “Nooit heb ik dit in mijn lange loopbaan meegemaakt.”

Enkele tijd later verrichte de Heer een nieuw mirakel. Nadat ik van de artsen had vernomen dat ik nooit meer zwanger zou worden, omdat mijn eierstokken waren verbrand, werd ik anderhalf jaar later zwanger. Ook de weggebrande borst herstelde zich. De Heer schonk mij een dochtertje, Maria Jozefa, een wonder!! Volgens de dokters was het onmogelijk, maar voor God is niets onmogelijk!

En dit, mijn broers en zussen, is helemaal geen bedreiging. De Heer heeft het niet nodig om ons te bedreigen. Dit is een tweede kans die we krijgen en dat dankzij God. Ik heb de kans gekregen om te mogen zien wat ik misdaan had. Wanneer ieder van u zijn Boek des Levens voor de ogen zal krijgen, wanneer ieder van u komt te sterven, zult u hetzelfde meemaken wat ik heb meegemaakt. En we zullen elkaar zien zoals wij zijn…met dit verschil dat God in onze aanwezigheid zal zijn.

Daarom, laat ons vergiffenis vragen en ons bekeren. Dat is wat de Heer van ons verlangt zodat we zowaar een nieuw schepsel worden van Hem, omdat wij het zonder Hem niet kunnen maken.

Dat de Heer u rijkelijk mag zegenen; Laat alle eer toekomen aan God en aan Jezus Christus, Zijn Zoon.